«Όταν σβήσουν οι φλόγες, ας θυμόμαστε κι αυτούς» του Γεώργιου Πρατζίκου

 

Σε κάθε δασική πυρκαγιά, τα βλέμματα όλων μας στρέφονται – και δικαίως – στους πυροσβέστες που μάχονται με τις φλόγες, πολλές φορές με κίνδυνο της ζωής τους. Είναι οι «εμφανείς» ήρωες που μας γεμίζουν με συγκίνηση και υπερηφάνεια. Υπάρχουν, όμως, και εκείνοι που δεν τους βλέπει κανείς – όχι γιατί δεν κάνουν λιγότερα, αλλά γιατί το έργο τους γίνεται μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας.

Μιλώ για τους δασεργάτες, που γνωρίζουν το δάσος όσο κανείς και επιχειρούν στις πιο δύσβατες περιοχές. Για τους χειριστές μηχανημάτων έργου, που ανοίγουν δρόμους και αντιπυρικές ζώνες μέσα στη φωτιά. Για το μηχανικό προσωπικό του Ελληνικού Στρατού, που συνδράμει με τεχνικά μέσα και ανθρώπινο δυναμικό. Και, βεβαίως, για τους υπαλλήλους των Δασικών Υπηρεσιών, όλων των κλάδων και ειδικοτήτων, που στέκονται αθόρυβα στην πρώτη γραμμή, από την πρόληψη έως την αποκατάσταση.

Σε προηγούμενη ανάρτησή μου, παρέλειψα – όχι εσκεμμένα – να τους αναφέρω. Όμως, δεν γίνεται να μην αναγνωρίσω το πολύτιμο έργο τους. Όλοι αυτοί συμβάλλουν καθοριστικά στην καταστολή κάθε πυρκαγιάς. Το δικό τους χέρι συχνά κάνει τη διαφορά μεταξύ ελέγχου και καταστροφής.

Μ’ αυτή την ανάρτηση, λοιπόν, νιώθω την ανάγκη να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στους αφανείς ήρωες των δασικών πυρκαγιών. Να τους δώσουμε τη θέση που τους αξίζει στη συλλογική μας μνήμη και να μην τους ξεχνάμε – ούτε τώρα, ούτε όταν σβήσουν οι φλόγες.