Όταν η σιωπή δεν είναι επιλογή... Άρθρο του Γιώργου Πρατζίκου.

 

Σπάνια επιλέγω να τοποθετούμαι δημόσια απέναντι σε σχόλια και απόψεις που διατυπώνονται για ζητήματα που απασχολούν την κοινωνία μας. Πιστεύω πως ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφράζει ελεύθερα τη γνώμη του. Όμως όταν οι τοποθετήσεις αυτές ξεπερνούν τα όρια της ευπρέπειας και αγγίζουν την προσβολή ή –ακόμη χειρότερα– εμπεριέχουν ανακρίβειες, τότε αισθάνομαι την ανάγκη όχι απλώς να έχω άποψη, αλλά και να παίρνω θέση.

Η αφορμή γι’ αυτή μου την ανάρτηση είναι η επαναλαμβανόμενη συμπεριφορά ορισμένων ατόμων που θεωρούν εαυτούς γνώστες των πάντων. Άνθρωποι που σχολιάζουν με τρόπο προσβλητικό δημοσιεύσεις μου, χωρίς διάθεση διαλόγου, χωρίς επιχειρήματα, μόνο με δηκτικότητα και –δυστυχώς– με υπαινιγμούς που αγγίζουν τη συκοφαντία.

Ας είμαστε ξεκάθαροι: αν κάποιος έχει στοιχεία που αποδεικνύουν ότι ενεργώ με ιδιοτέλεια, ότι "δωροδοκούμαι" ή ότι εξυπηρετώ συμφέροντα, τον παρακαλώ να τα παρουσιάσει δημόσια. Να τα δει και ο ίδιος και όλοι όσοι με παρακολουθούν. Αν δεν υπάρχουν όμως τέτοια στοιχεία –και δεν υπάρχουν– τότε οι άνθρωποι αυτοί οφείλουν να ζητήσουν συγγνώμη, δημόσια και με την ίδια ευκολία που έγραψαν αυτά τα σχόλια.

Δεν πρόκειται για την πρώτη φορά. Όμως πρέπει κάποια στιγμή να μπει ένα τέλος. Αν κάποιοι θέλουν να υποδεικνύουν σε άλλους τι να λένε και τι να γράφουν, ας έρθουν να δουλέψουν μαζί μας, να συμμετάσχουν ενεργά, να αναλάβουν ευθύνες και να υποστούν –όπως όλοι μας– τις συνέπειες των επιλογών τους.

Από τη στιγμή αυτή και μετά, επιλέγω να πράξω τα δέοντα. Ορισμένοι λογαριασμοί δεν θα μπορούν πλέον να με βλέπουν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ακολουθεί αναφορά και μπλοκάρισμα. Όχι από εκδίκηση, αλλά από ανάγκη προστασίας της προσωπικής μου αξιοπρέπειας και ηρεμίας.

Ζητώ συγγνώμη από τους αναγνώστες μου που ίσως εκπλήσσονται από το ύφος αυτής της ανάρτησης. Όμως, η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο.

Η σιωπή είναι πράξη σοφίας, αλλά όταν αυτή ερμηνεύεται ως αδυναμία, οφείλει να σπάσει.