καλοκαιρινό camp του Playpark Γεωργίου Μεθενίτη. Μια εμπειρία που δεν ξεχνιέται: Μαθαίνοντας να βλέπουμε με την καρδιά.

 

Μια από τις αγαπημένες μου στήλες στο ιστολόγιό μου είναι το μοίρασμα των εμπειριών που βιώνω. Γιατί μέσα από αυτό το μοίρασμα, μαθαίνω και εγώ, και μαζί μου μαθαίνουν και οι αναγνώστες. Όλοι μας κουβαλάμε εμπειρίες – κάποιες μικρές, άλλες καθοριστικές. Σιγά σιγά, έχω αρχίσει να τις καταγράφω, δίνοντάς τους τη θέση που τους αξίζει στη ζωή και τη μνήμη μου.

Μια τέτοια εμπειρία έζησα στις 30 Ιουνίου, στο καλοκαιρινό camp του Playpark Γεωργίου Μεθενίτη, με το οποίο συνεργάζομαι κάθε καλοκαίρι. Εκείνη τη μέρα, πέρα από τις καθιερωμένες δραστηριότητες, βιώσαμε κάτι ξεχωριστό – κάτι που μας έκανε όλους να δούμε τον κόσμο... αλλιώς.

Μέσα από μια βιωματική δράση, τα παιδιά ήρθαν σε επαφή με τον τρόπο που κινείται ένας άνθρωπος που δεν έχει την όρασή του, όταν συνοδεύεται από κάποιον που βλέπει. Μάθαμε ότι δεν είναι σωστό να πιάνουμε εμείς τον άνθρωπο με αναπηρία όρασης, αλλά εκείνος μας αγγίζει πρώτος και καθοδηγείται μέσα από τη μεταξύ μας επικοινωνία. Κι ύστερα... με κλειστά μάτια, περπατήσαμε και εμείς στον χώρο, προσπαθώντας να κατανοήσουμε – έστω και λίγο – πώς είναι να εμπιστεύεσαι τις υπόλοιπες αισθήσεις σου.

Τα παιδιά συμμετείχαν με ενθουσιασμό, μα πάνω απ’ όλα με σεβασμό. Κατανόησαν ότι όταν μια αίσθηση δεν λειτουργεί, τότε οι υπόλοιπες αφυπνίζονται και δυναμώνουν. Ήταν μια εμπειρία μοναδική, συγκινητική, γεμάτη συνειδητοποιήσεις. Μακάρι τέτοιες δράσεις να ενταχθούν στα σχολεία, γιατί είναι όχι απλώς χρήσιμες – είναι απαραίτητες για την καλλιέργεια ενσυναίσθησης και ανθρωπιάς.

Ευχαριστώ θερμά τους υπευθύνους του camp που μου δίνουν τον χρόνο και τον χώρο να μοιράζομαι με τα παιδιά όσα μαθαίνω κι εγώ από τους δασκάλους της ζωής μου: τον αξιόλογο καθηγητή κ. Πέτρο Ορφανό, για τη σπουδαία δουλειά του γύρω από την εκπαίδευση τυφλών, τον πατέρα Ιωάννη Καραμούζη, καθώς και τον Δημήτρη και την Ειρήνη για τη γνώση και την αγάπη τους στη νοηματική γλώσσα.

Είμαι πραγματικά ευγνώμων για κάθε ευκαιρία που μου δίνεται να μοιράζομαι και να μαθαίνω. Γιατί τελικά, όπως λένε, δεν βλέπει καλά παρά μόνο η καρδιά...