Editorial: **Περίμενα μια αλλαγή...**

Περίμενα κάτι να αλλάξει. Περίμενα ότι εχθές, στη Βουλή των Ελλήνων, θα βρισκόταν έστω και μια ελάχιστη σπίθα ευθύνης, μια χαραμάδα αλήθειας μέσα στην πολιτική σιωπή. Ότι θα αποφάσιζαν —επιτέλους— να άρουν τη βουλευτική ασυλία του Κώστα Καραμανλή, πρώην υπουργού Υποδομών, επί των ημερών του οποίου συνέβη η τραγωδία των Τεμπών. Μια τραγωδία που στοίχισε τη ζωή σε 57 ανθρώπους.

Αλλά όχι. Δεν έγινε τίποτα. Ούτε χθες. Ή μήπως έγινε και απλώς δεν το νιώσαμε; Μήπως απλώς χώθηκε ακόμα βαθύτερα στο πηγάδι της λήθης;

Δεν ξέρω πια τι πονάει περισσότερο. Ο θάνατος των ανθρώπων ή η προσβολή της μνήμης τους.

Εγώ, αν βρισκόμουν στη θέση του, είτε έφταιγα είτε όχι, θα είχα φύγει από την πρώτη στιγμή. Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι μπορεί έστω και θεωρητικά να είμαι υπεύθυνος για τον θάνατο —όχι 57— αλλά ενός και μόνο ανθρώπου. Κι αν παρ’ όλα αυτά παρέμενα, πράγμα αδιανόητο για μένα, τουλάχιστον θα ψήφιζα υπέρ της δικαιοσύνης. Όχι για την εικόνα μου. Για την αλήθεια. Για τις οικογένειες. Για τη συνείδησή μου.

Πού πήγε η ηθική;

Πού χάθηκε το φιλότιμο;

Πού πήγαν οι αξίες;

Πού πήγε ο σεβασμός στην ανθρώπινη φύση;

Όλα μοιάζουν πια σαν κουβέντες άλλων εποχών. Σαν λέξεις σε κιτρινισμένα χαρτιά. Και εμείς, σαν λαός, παλεύουμε ανάμεσα στη λήθη και στη συνήθεια.

Ελλάδα, συγγνώμη.

Αν θες ν’ αλλάξω γνώμη…

πρέπει κι εσύ να μάθεις ν’ αγαπάς.