Editorial: «Μια ακόμη πληγή στην καρδιά της Εύβοιας – ώρα να αλλάξουμε»

 

Άλλη μία πληγή χαράχτηκε στην καρδιά της Εύβοιας. Η φωτιά που ξέσπασε από την περιοχή του Παραγαλιού κατέστρεψε μέσα σε λίγες ώρες 12.811 στρέμματα παρθένου δάσους, ζωής, πρασίνου και μόχθου. Εκατοντάδες ζώα δεν πρόλαβαν να ξεφύγουν. Επιχειρήσεις που με κόπο κρατούσαν την ύπαιθρο ζωντανή, όπως του Κελαϊδίτη και του Αγγέλου, καταστράφηκαν. Φυτώρια, ελαιώνες, περιουσίες που δεν θα ξαναγεννηθούν εύκολα. Χάθηκαν ακόμη και δύο πυροσβεστικά οχήματα στη μάχη με τις φλόγες και πυροσβέστες έπαθαν εγκαύματα, που τους εύχομαι γρήγορη ανάρρωση.

Και πάλι, όπως τόσες φορές στο παρελθόν, οι ήρωες ήταν οι ίδιοι: οι επαγγελματίες και εθελοντές πυροσβέστες. Με αυταπάρνηση και αυθεντικό φιλότιμο πάλεψαν με την πύρινη λαίλαπα. Παρόλο που τα εναέρια μέσα άργησαν – γιατί προφανώς αλλού έκριναν πως ήταν η “προτεραιότητα” – εδώ, στη δική μας τη γη, δεν περιμέναμε κανέναν. Στηρίξαμε ο ένας τον άλλο. Και αυτό έχει αξία.

Ένα μεγάλο και ειλικρινές ευχαριστώ στον κύριο Ψαριανό, πυροσβέστη στο Ανόβερο, που αν και βρισκόταν για διακοπές στην περιοχή, έπεσε στη μάχη σαν να ήταν η πατρίδα του που καιγόταν – γιατί ήταν. Ευχαριστούμε από καρδιάς όλους τους δασοπυροσβέστες, επαγγελματίες και εθελοντές, τον Δήμαρχο κύριο Ψαθά για την αδιάκοπη παρουσία του και τον εντεταλμένο σύμβουλο κύριο Χαράλαμπο Τσώκο, που δεν έλειψαν στιγμή από το μέτωπο.

Όμως, θέλω να πω κάτι ακόμη πιο σημαντικό:

Από εδώ και πέρα, όλοι μας – πολίτες, επαγγελματίες, επιχειρηματίες – οφείλουμε να γίνουμε κομμάτι της πρόληψης. Όχι μόνο όταν ανάψει η φωτιά. Αλλά πριν. Ας καθαρίζουμε τα οικόπεδά μας από ξερά χόρτα, ας μη δημιουργούμε άτυπες χωματερές πετώντας όπου βρούμε τα απορρίμματά μας. Ας φροντίσουμε το δάσος όπως θα φροντίζαμε το ίδιο μας το σπίτι. Γιατί είναι το σπίτι μας.

Από την Πολιτεία δεν περιμένω πολλά – τουλάχιστον όχι πια. Η ελπίδα βρίσκεται σε εμάς, στους πολίτες, στις τοπικές κοινωνίες, στη συλλογικότητα, στη συνείδηση, στην εγρήγορση.

Για να μην ζήσουμε ξανά τέτοιες εικόνες.
Για να μπορούν τα παιδιά μας να περπατούν κάποτε σε σκιερά μονοπάτια και όχι σε καμένα τοπία.