Το συγκρότημα Giorgos &Eva Band στα Ψαχνά. Συγκινητική η στιγμή της παρουσίασης του τραγουδιού όπου στίχους έγραψε ο Γιώργος Πρατζίκος

 Πριν περίπου έναν χρόνο, η αγαπημένη φίλη και σπουδαία δημιουργός, Εύα Πετροπούλου-Λιανού, μου χάρισε μία από τις πιο όμορφες συναντήσεις της ζωής μου. Στο φεστιβάλ ποίησης και παραμυθιού "Στο Μονοπάτι της Ηρώς", που συνδιοργανώσαμε με θέμα την Ειρήνη, είχα τη χαρά να γνωρίσω δύο αξιόλογους ανθρώπους: τον Γιώργο Καραχάλιο και την Ευαγγελία Καραχάλιου-Παπαθανασίου.

Από εκείνη τη μέρα γεννήθηκε μια φιλία αληθινή, ανθρώπινη, με βαθιές ρίζες στην αγάπη για τον πολιτισμό και τη δημιουργία.

Εχθές, στην καρδιά των πολιτιστικών εκδηλώσεων Μεσσάπεια 2025, αυτή η φιλία "τραγούδησε" μπροστά στο κοινό της Κεντρικής Πλατείας των Ψαχνών. Ο Γιώργος και η Εύα ανέβηκαν στη σκηνή και χάρισαν στο κοινό μια μοναδική μουσική εμπειρία, με δικές τους επιτυχίες αλλά και τραγούδια αγαπημένων καλλιτεχνών, αποσπώντας δικαίως τις θερμότερες εντυπώσεις.

Για μένα, η χθεσινή βραδιά είχε έναν ακόμη λόγο να είναι ξεχωριστή: για πρώτη φορά παρουσιάστηκε το τραγούδι «Μια προσεχή ενός παιδιού από την Παλαιστίνη», ένα τραγούδι που γεννήθηκε από ένα ποίημά μου και μελοποιήθηκε με πολλή αγάπη και έμπνευση από τον Γιώργο και την Εύα. Η συγκίνηση δεν περιγράφεται. Να ακούς τους στίχους σου να γίνονται μελωδία, να παίρνουν φωνή και ζωή μπροστά σε κόσμο, είναι κάτι που μένει για πάντα στην καρδιά.

Μοιράζομαι μαζί σας το ποίημα, αλλά και το βίντεο της πρώτης του παρουσίασης, με βαθιά ευγνωμοσύνη.
Ευχαριστώ από καρδιάς τον Γιώργο, την Εύα, την Ευαγγελία, και φυσικά όλους εσάς που ήσασταν εκεί και κρατήσατε τη στιγμή αυτή ζωντανή με το χειροκρότημα και το βλέμμα σας.

Η τέχνη ενώνει. Η μουσική θεραπεύει. Η φιλία ανθίζει.
Και κάπως έτσι, συνεχίζουμε να γράφουμε ιστορίες που αξίζει να θυμόμαστε.

Το ποίημα είχε ως εξής: 

Μια προσευχή ενός Παιδιού 

Ήλθα σ’ αυτή τη γη, με φως στο μέτωπό μου,

με μια ελπίδα τρυφερή βαθιά στον θησαυρό μου.

Κι όμως με δέσανε σφιχτά σε μια σιωπή,

λες κι ήμουν μόνο ένα αρνί για τη σφαγή.

Ένα μπαλόνι είχα – και αυτό το πήρε η μπόρα,

παίζαμε πόλεμο αντί για μπάλα κάθε ώρα.

Η μάνα μου τραγούδαγε χωρίς φωνή,

κι εγώ μεγάλωνα χωρίς παιδική σκηνή.

Ήμουν παιδί, δεν ήμουν αριθμός,

ούτε μια σκιά στον πόλεμο οχθρός.

Μια καρδιά που ήθελε να ζει,

στην Παλαιστίνη, σε μια μικρή αυλή.

Ήμουν παιδί, γεμάτο φως και προσευχή –

δεν ήμουν λάθος στη γραμμή.

[

Ο ήλιος κάηκε, και η μέρα βγήκε πικρή,

στο βλέμμα φίλου μου κοιμάται μια πληγή.

Δεν είδα άνοιξη, δεν γνώρισα χαρά,

μα έμαθα τι θα πει σιωπή μες στα χαλάσματα.

Ήμουν παιδί, δεν ήμουν αριθμός,

ούτε μια σκιά στον πόλεμο οχθρός.

Μια καρδιά που ήθελε να ζει,

στην Παλαιστίνη, σε μια μικρή αυλή.

Ήμουν παιδί, γεμάτο φως και προσευχή –

δεν ήμουν λάθος στη γραμμή.

Κι αν η ζωή μου έσβησε νωρίς,

ας γίνει φλόγα να φωτίζει τις ψυχές.

Να μην ξεχάσουν οι μεγάλοι τη ντροπή –

πως σκότωσαν το αύριο μες στη σιγή.

Ήμουν παιδί…

μια σπίθα σε καιρό χαλασμού.

Κρατήστε με στου κόσμου τη στροφή –

σαν προσευχή…

Το τραγούδι βρίσκεται στο τέλος της ανάρτησης.