«Η φωνή των γυναικών της Προσφυγιάς στο Μονοπάτι της Ηρώς με ένα ποίημα της Κατερίνας Ηρακλέους»

 

Η μνήμη της προσφυγιάς δεν σβήνει· γίνεται τραγούδι, θρήνος και κραυγή.

Στο ποίημα *«Γυναίκα της Προσφυγιάς»* η Κύπρια ποιήτρια Κατερίνα Ηρακλέους υφαίνει με λόγια το πένθος και την αξιοπρέπεια των γυναικών που ξεριζώθηκαν, που βίωσαν τον πόνο, την απώλεια, την αναμονή. Η φωνή τους γίνεται σύμβολο αντίστασης, μνήμης και ελπίδας για επιστροφή στη γη τους.

Το ποίημα παρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ Ποίησης Γυναικών του Πανεπιστημίου **UNAM México**, που φέτος φιλοξενήθηκε στο **Μονοπάτι της Ηρώς**, συνδέοντας τον πόνο της Κύπρου με τον παγκόσμιο παλμό της ποίησης και της γυναικείας εμπειρίας.

Γυναίκα της Προσφυγιάς

το κλάμα, το μοιρολόί, οι ανοιχτές, δυνατές κραυγές, 

ο πόνος που έσκιζε τα πρόσωπα και ραγισμένα έσταζαν αίμα,

γυναίκα της αυλής σου και του γιασεμιού που ευώδιαζε, 

με τις μικρές γλάστρες να στολίζουν τα παράθυρα και την δροσιά στα μάτια σου,

έφυγες ξαφνικά από τον Παράδεισο σου,

γυναίκες που γεννήσατε τα μωρά σας σε ξένα σπίτια και χωράφια, 

ορφανά τα ονόμαζαν οι ξένοι,

51 χρόνια είναι πολλά,

καμμιά άνοιξη, κανένα καλοκαίρι δεν έβαλαν φτερά στην μάνα με τα μαύρα, στην γυναίκα που έχασε τα λογικά της, 

γυναίκες που σήμερα κρατούν ένα στεφάνι στα χέρια τους,

που λιβανίζουν τον χρόνο με την παρακληση/ προσευχή να επιστρέψουν στην γη τους!

Ποιός θα το πίστευε ότι το νησί μας η Κύπρος θα μοιραζόταν στα δυό!