Δύο ποιήματα του Ahmed Farooq Baidoon_Egypt που συμμετείχαν στο φεστιβάλ ποιήσης γυναικών Ελλάδα-Μεξικό στο Μονοπάτι της Ηρώς

Ποίημα 1

Μητέρα: η Πηγή και η Πανίδα

Ονόμασέ την πιστή της ανυπέρβλητης αγάπης,
Ονόμασέ την δεκανίκι βοήθειας όταν έρθει η ώρα της ανάγκης,
Μητέρα, χάνομαι χωρίς την αναζήτησή σου, περιστερά,
Η μητέρα είναι το σμαράγδι κι εκείνο το γιασεμί στο αύριο,
Είναι η σωτηρία της ανείπωτης λύπης,
Η θεϊκή δημιουργία και το εκθαμβωτικό σημείο,
Άγγελος με εξαίσιους και υπερβατικούς επιθετικούς προσδιορισμούς· την ακολουθούμε,
Μας κράτησε κάποτε μέσα στην ομφαλική της μήτρα,
Ένας δεσμός συγγένειας αδιάσπαστος ως την κατοικία του τάφου.

Είναι η θεραπεύτρια, η καθοδηγήτρια, η σιωπηλή φωνή μου,
Η δασκάλα, η νουθετήτρια, η κυνηγός της χαράς μου,
Ένα πρότυπο ευλογίας και φιλανθρωπίας,
Παράδειγμα απεριόριστης αυταπάρνησης και αγνότητας,
Πόσο μάλλον εκείνη, κάτω από τα πόδια της οποίας βρίσκεται ο παράδεισος,
Οι αγγελιοφόροι του Κυρίου προφήτευσαν το έλεός της και την υποταγή προς αυτήν,
Είναι η πηγή της αναπνοής μας, η πνοή της ζωής μας, κατανοητό;
Είναι ο πλούτος που μας συνοδεύει στα έργα του σήμερα και στη μέλλουσα ζωή.

Η μητέρα είναι το παν, δεμένο με την καλοσύνη και την ύπαρξή μου,
Να κυριαρχήσει ο λόγος του Θεού, να φέρει επιείκεια και να στηρίξει τη ζωή,
Είναι η μοναδική ουράνια δωρεά· χωρίς αυτήν, στέρηση της ομορφιάς,
Ενσάρκωση του πόθου και της αγάπης· κανείς άλλος εκτός απ’ αυτήν για την πλήρωση του χρέους,
Αύρα επανόρθωσης στις ώρες θλίψης και απόγνωσης,
Ονόμασέ την καύσιμο της επιβίωσής μου, ό,τι κι αν συμβεί.

Ποιος άλλος αντέχει τα βάσανα για χάρη μου;
Είθε ο Παντοδύναμος να ελεήσει την ψυχή της στην αιώνια κατοικία,
Ω, πηγή και πανίδα καθαρότητας και καλοσύνης σε αυτόν τον αποκρουστικό κόσμο:
Χωρίς εσένα, τα όνειρα στέκουν στα ίχνη ενός εφιάλτη, με τις ελπίδες να απειλούνται.
Ποίημα 2

(Εγώ, υπογεγραμμένο το γράμμα)

Ιδού—εγώ είμαι το μοναχικό γράμμα,
Χαμένο σ’ ένα σελιδοποιημένο χαρτί,
Η πένα μου ψιθύρισε την αϋπνία της,
Έγραψα λέξεις και πάλεψα σε έναν αγώνα με τον εαυτό μου,
Μένω ξύπνιο την ημέρα και η σκοτεινιά κυριαρχεί τη νύχτα,
Εκεί—άκουσα όλα να φέρονται και να χαράσσονται,
Καλώ τους πάντες πριν από τη λάμψη του λυκόφωτος.

Πώς μπορούν τα μάτια να κλείσουν;—τα πλευρά μου χόρτασαν από άγχος,
Πώς να χαϊδέψουμε αυτά τα μελαγχολικά πλήγματα με γέλιο,
Και να κρύψουμε ό,τι μπορεί να μας πνίξει στη θλίψη,
Και να παραμερίσουμε όλη την καταφρονητική αηδία και να την απορρίψουμε.

Ω! Άφησε κατά μέρος εκείνη τη συσκότιση και τα ξάγρυπνα βλέφαρα χαμένα ως αργά,
Και όσα σωρεύτηκαν πάνω μας—μια τέτοια έφοδος εγκλημάτων.
Θα παραμερίσω όλες τις συντριπτικές κραυγές σε ρίμες λησμονιάς,
Ιδού—τα χτυπήματα της πένας, τα σκισμένα χαρτιά μου· ας μείνουν άηχα καθώς πέφτω,
Έτσι μου αξίζει, παράλυτο, πλέκοντας το φρύδι και το συνοφρύωμα.

Θα κυριαρχήσει το κοάξισμα των βατράχων στο σύμπαν και η σάλπιγγα;
Αλήθεια, οι ουράνιοι ουρανοί φανερώθηκαν ως καταφύγιο σωτηρίας, μια ματιά στον ύπνο,
Από χρώμα σε χρώμα, θα το ποδοπατήσουμε.
Ιδού—η νοσταλγία των ημερών, στο γκρίζο τράβηγμα αντικρουόμενων αστερόεντων κουρτινών—σε παρακαλώ, κρύψε με,
Αν μόνο μπορούσα να ξαναβρώ το σχήμα μου, ένα ελεύθερο γράμμα χωρίς κομμένα φτερά—με μάτια ανοιχτά.

**Θερμά συγχαρητήρια στην συνεργάτη
Official media partner
Του πολιτιστικού λογοτεχνικού εγχειρήματος
Poetry Unites people
Founder
EVA Petropoulou Lianou 🇬🇷


& στον ποιητήAhmed Farooq Baidoon_Egypt

A poem for women
_Ahmed Farooq Baidoon


_Egypt






:




Mother: the Fountain and Fauna:

Call her a devotee of matchless love,

Call her the crutch of help when push comes to shove,

Mother, I am lost without your pursuance dove,

Mother is that emerald and that jasmine in the morrow,

She is the slavation of that untold sorrow,

The divine creation and ravishing sign,

An angel with sublime and transcendental epithets we toe her line,

She carried us once inside her umbilical womb,

A kinship nexus bond cord unbroken till abode in tomb,

She is the healer, the guidance, the taciturn voice of me,

The instructor, the admonisher, the pursuer of my glee,

A paragon of benediction and charity,

Be her a role model of limitless altruism and chastity,

Let alone that one whose paradise laid underneath her feet,

Our Lord’s messengers with prophecy to mercy her and subdue to greet,

She is origin of our breath, whiff of livilihood, understood?

She is the affiliated wealth in today’s errands and the Hereafter, motherhood,

Mother is all-in-all attached to my lifelong kindness and existence,

Let alone the word of God to prevail lenience and propagate subsistence,

She is the sole entire heavenly grant, without her, destitution of beauty,

An epitome of longing and adoration, no one else except for her fulfillment of duty,

Let alone an aura of reparation in the time of tribulation and dismay,

Call her the fuel of my survival, and come what may

Who else can stand the throes of hardships for my sake,

May the Almighty mercy her soul in abode of eternity till wake,

My fountain and fauna of purity and goodness in abominable world:

Without you, dreams on the vestige of a nightmare, presaging hopes at stake.

*******************

By The Egyptian poet :Ahmed Farooq Baidoon أحمد فاروق بيضون ©

----------



Poem 2




(I undersigned, the letter)


Behold—here I am the solitary letter,
Let go astray in a paginated paper,
My ink fountain has muttered its insomnia,
I wrote down words and battle myself in a race,
I stay up late at daytime and darkness loom at night,
Therein – could hear all shall carry and trace,
I call upon everyone before the glow of twilight,
How come could eyes blink-my ribs fed up with stress,
How come shall we caress those melancholic setbacks with laughter alright,
And, hide all what may choke of distress,
And, flout all contemptuous abomination and dismiss,
Oh! Let-alone that blackout and sleepless eyelids perplexed till late times,
And, all inflected upon us—such stampede of crimes,
I shall lay aside all overwhelming screams into oblivion rhymes,
Behold – the stroke of pens, ripped papers of mine; be it echoless as I feel down,
That serves me right as crippled, knitting my eyebrow and frown,
Does croak of toads prevail in the universe and trumpet?
Verily, the celestial skies manifested as my salvation refuge to glimpse in slumber,
From color to another, we shall stomp it,
Behold-homesick of days, in grey tug of conflicting starry curtains – please hide,
If only I could be back in shape, a free letter without clipping wings – open- eyed.

Warm congratulations to our collaborator
Official Media Partner
of the literary and cultural initiative
Poetry Unites People
Founder: EVA Petropoulou Lianou 🇬🇷

&Author Ahmed Farooq Baidoon_Egypt