Συνέντευξη με τον Γιάννη Παπαμιχαήλ

 

Σε συνεργασία με το

Λογοτεχνικό πολιτιστικό εγχείρημα 

POETRY Unites people 

Founder 

EVA Petropoulou Lianou 

σε μια αποκλειστική συνέντευξη 

το eviasmile 

O δημοσιογράφος 

Γιώργος Πρατζίκος 

παρουσιάζει 

τον γνωστό συγγραφέα Γιάννη Παπαμιχαήλ 

Από μικρό παιδί τον γνωρίζω που πήγαινα στο βιβλιοπωλείο του και αγόραζα γραφική ύλη για το σχολείο μου, κάτι που τότε δεν φάνταζε τη μετέπειτα συνεργασία μας. Τα χρόνια πέρασαν και από το 2009 που και εγώ εδραιώθηκα ως ενήλικας στην περιοχή, συνεργαστήκαμε πολλές φορές σε εκθέσεις ζωγραφικής αφού είναι και ζωγράφος και σε παρουσίαση βιβλίου αφού είναι και συνγραφέας. Ο λόγος για τον αγαπημένο φίλο Γιάννη Παπαμιχαήλ



Αφορμή της συνέντευξης αυτής είναι το νέο του βιβλίο που βρίσκεται στη μεγάλη έκθεση στο Πεδίον του Άρεως.





ΕΡΩΤΗΣΗ : Γιάννη ευχαριστώ που δέχτηκες να κάνουμε αυτή την πολύ

όμορφη συνέντευξη. Αρχίζοντας θα ήθελα να μας πεις λίγα λόγια για

το νέο σου βιβλίο που κυκλοφόρησε πρόσφατα.



ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Έχω εκδώσει 9 μυθιστορήματα στα 27 χρόνια που λειτουργούσε

το βιβλιοπωλείο, με έξοδα δικά μου φυσικά. Είχα τη δυνατότητα να το κάνω.

Τον καιρό της κρίσης έκλεισα την επιχείρηση και ασχολήθηκα κυρίως με τη

συγγραφή και τη ζωγραφική, τοποθετώντας κάθε βιβλίο που ολοκλήρωνα στο

ράφι της υπομονής. Μέχρι σήμερα έχουν ολοκληρωθεί 68 βιβλία και επιπλέον

δύο που θα είναι έτοιμα το χειμώνα. Το μυθιστόρημα που εκδόθηκε το έχει

αναλάβει ο εκδοτικός οίκος ΚΟΥΡΟΣ. Θαυμάσιοι άνθρωποι και

συνεργάσιμοι. Ο τίτλος του βιβλίου είναι: ΣΤΑΧΤΗ ΠΑΝΩ ΣΤΑ ΕΡΕΙΠΙΑ

ηθογραφικό κείμενο ο ήρωας του οποίου προσπαθεί να αποδώσει δικαιοσύνη

κατά πώς την εννοεί, πέρα από την προκαθορισμένη και ετερόκλιτη αντίληψη

του πλήθους. Το βιβλίο θα μπορούν να προμηθευτούν, όσοι φυσικά

ενδιαφέρονται, στο περίπτερο των εκδόσεων στην έκθεση στο Πεδίο του

Άρεως μέχρι την 21η Σεπτεμβρίου. Στα ψαχνά θα διατίθεται από το

βιβλιοπωλείο FOTOPRINT της Μαρίας Σαλή. Ο ήρωας του βιβλίου θα έχει

να πει περισσότερα ίσως από μένα στον αναγνώστη.



ΕΡΩΤΗΣΗ : στις 20 Αυγούστου συμμετείχες και συ στο φεστιβάλ ποίησης

γυναικών Ελλάδα- Μεξικό στο μονοπάτι της Ηρώς με ένα σου μονόπρακτο

κι ένα σου ποίημα. Το μονόπρακτο ήταν ένας διάλογος μεταξύ Κρέοντα και

Αντιγόνης. Ένας διάλογος ξεχωριστός όμως. Μίλησέ μας γι’ αυτό.



ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Αιώνια σύμβολα και ορόσημα στην παγκόσμια ιστορία,

προσανατολισμός στο χώρο και στο χρόνο. Κίνητρα που πρέπει να

ορίζουν την πορεία και εξέλιξή μας. Αυτό το μικρό χωρικό είναι από

την τραγωδία ΕΠΤΑ ΠΥΛΕΣ που έγραψα πριν δεκαπέντε χρόνια και

αναφέρεται στη διαμάχη μεταξύ Ετεοκλή και Πολυνίκη για την εξουσία

και το θρόνο της Θήβας και στα τραγικά αποτελέσματα αυτής της

αδιαλλαξίας. Οποιαδήποτε συσχέτιση με την τραγωδία του Σοφοκλή

θα είναι καθαρή ανοησία. Εγώ αναφέρομαι στη σύναξη των σκιών που

έρχονται από το παρελθόν και δίνουν μια παράσταση – αναπαράσταση

στους χώρους που διαδραματίστηκαν τα γεγονότα. Σε όλες τις τραγωδίες

που έχω γράψει το ίδιο συμβαίνει. Παράσταση σκιών από την αρχαιότητα

στο σήμερα. Με την Ιωάννα Μαντζώρου συνταξιδέψαμε για λίγο στους

χώρους που καθορίζουν τον πνευματικό και συναισθηματικό μας

προσανατολισμό. Τα ερείπια διδάσκουν ότι ο άνθρωπος διαθέτει

ελευθερία βούλησης και όχι ελευθερία πράξης, μόνο δυνατότητα πράξης.



ΕΡΩΤΗΣΗ : Η δεύτερη συμμετοχή σου ήταν ένα ποίημα για την Ηρώ

που διάβασε η δημοτική σύμβουλος και φιλόλογος Ιωάννα Μαντζώρου

που πραγματικά ήταν συγκλονιστικό και δάκρυσαν όσοι ήταν παρόντες.

Θέλεις να μοιραστείς εκείνες τις στιγμές μαζί μας.



ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Η Ιωάννα ως αφηγήτρια είναι υπέροχη, ξέρει τον

τρόπο να φανερώνει τον κόσμο που κρύβει το αφήγημα. Ακούγοντάς

τη κάποια φορτισμένη στιγμή συγκινήθηκα. Τέτοιες στιγμές με αναγκάζουν

να ταξιδεύω πίσω στο χρόνο, στη στιγμή που αποφάσισα να γίνω κάτι.

Με την Ηρώ ουδέποτε συναντήθηκα, δεν τη γνώρισα. Το ποίημα το

έγραψα αφού έμαθα το τραγικό γεγονός. Εκείνη την ιδιαίτερη βραδιά

άκουγα την Ιωάννα να απαγγέλει και κοίταζα τους γονείς της Ηρώς.

Ήταν μια συναισθηματική δοκιμασία για μένα. Αυτό το ποίημα βρίσκεται

στη συλλογή ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΗΣ ΣΚΙΑΣ ΜΟΥ. Εκείνη τη βραδιά

το ποίημα άρχισε να ταξιδεύει σε παράλληλους κόσμους αναζητώντας

τον παραλήπτη του.



ΕΡΩΤΗΣΗ : Ξέρω ότι για τη νέα χρονιά ετοιμάζεις κάτι πολύ διαφορετικό

στο θεατράκι της Ηρώς που πραγματικά ανεβάζει τον πήχη στον πολιτισμό.

Μπορείς να αποκαλύψεις τι είναι αυτό ή είναι πολύ νωρίς ακόμη;



ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Αυτή η απόφαση είναι σαν τα έργα τέχνης, όταν

ολοκληρώνονται πρέπει να δοθούν στην κοινή θέα. Θα είναι μια

παράσταση βασισμένη σε ένα δικό μου βιβλίο που αναφέρεται στις

εννέα μούσες, κόρες του Δία και της Μνημοσύνης. Θα προσπαθήσω

να ανεβεί αυτή η παράσταση που θα είναι ένα ηχηρό στίγμα στα

πολιτιστικά δρώμενα του δήμου. Το θέατρο της Ηρώς είναι ιδανικός

χώρος για ένα τέτοιο θέμα. Ο δήμος έχει υποχρέωση να έχει επαφή

με τον κραδασμό της ιστορίας αποφεύγοντας τα αβασάνιστα

συμπεράσματα και να ανοίξει τον πολυδιάστατο χάρτη μιας διαφορετικής

αισθητικής πραγματικότητας.



ΕΡΩΤΗΣΗ : Τα έργα που έχεις γράψει είναι 70. Ποια ξεχωρίζεις απ’ αυτά

και γιατί;



ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Το πρώτο βιβλίο είναι η αφετηρία από την οποία

ξεκινάει η διαδρομή της εξέλιξης, αυτό πιστεύω. Ο κάθε τίτλος

είναι μια πληροφορία που σε βρίσκει κάποια στιγμή και μένει σαν

ανικανοποίητος πόθος μέχρι να πάρει τη μορφή ενός πνευματικού

καθοδηγητή. Η πληροφορία συναντά την παντοδύναμη ανάγκη και

αρχίζει η παρέλαση των εικόνων και των αναμνήσεων. Το πρώτο

βιβλίο είναι ο κανόνας και όλα τα υπόλοιπα είναι διασκευές του.

Γράφοντας την πρώτη σελίδα βιώνουμε την αρχή του ενστίκτου

που καθρεφτίζει τον ορίζοντα της μοίρας μας. Το βιβλίο που αναφέρεται

στο τραγικό μέλημα της ζωής καταργεί την μαγική αοριστία πριν γίνει

ανάπηρος θαυμασμός για μια λεηλατημένη αφιέρωση μέσα από

καμώματα για λόγους πανηγυρικούς. Δεν ανατρέπονται τα δεδομένα

της επανάστασης απ’ αυτούς που αγνοούν τα συστατικά της. Τα

θρύμματα των εννοιών δεν προστατεύουν κάποιο απόλυτο ιδεώδες.

Στεκόμαστε μπροστά σε ένα γριφώδες πέρασμα από το φανταστικό

στο πραγματικό κι εκεί πρέπει να γίνει η σωστή αιτιακή ερμηνεία του

οδοιπορικού που οδηγεί στα απομονωμένα νοήματα που ερμηνεύουν

την ύπαρξή μας. Ο ήλιος που ίσως κάποτε ανακαλύψουμε ήταν πάντα

εκεί.



ΕΡΩΤΗΣΗ : Ξέρω ότι πέραν της συνγραφής ασχολείσαι και με τη

ζωγραφική. Τι σε εκφράζει περισσότερο από τα δυο;



ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Η ύψιστη μορφή έκφρασης, πνευματική και αισθητική

είναι η τέχνη. Του λόγου, των ήχων, των χρωμάτων. Σαν δυνατότητα

ορθολογικού υπολογισμού που καταργεί τη χρεοκοπία της εσωτερικής

λογικής. Με την προϋπόθεση φυσικά ότι αναφέρεται στην ηθική που

δεν είναι άλλο από την θετική και έμπρακτη κατάφαση της πνευματικής

μας υπόστασης. Πέρα απ’ αυτό αλωνίζουν τα υστερικά συμπτώματα,

απόρροια ενός αρνητικού εκμαγείου σαν τις συζητήσεις που ηχούν

ουτοπικές. Η αρχή είναι μέσα στον δημιουργό και όχι μέσα στο

δημιουργούμενο και η αξία χρήσης γίνεται μορφή που σαν ουσιώδες

μένει άθικτο. Οι αόρατες εντολές έρχονται απροσκάλεστες και

αποτυπώνονται στον καμβά και στο χαρτί. Από το βάθος του χρόνου

μέσα στις μορφές σ’ αναζητώ γλυκιά ισορροπία αγαπημένη.



ΕΡΩΤΗΣΗ : Ποια είναι η άποψή σου για την τέχνη σήμερα στη χώρα

που γεννήθηκε; Και ποιο πιστεύεις ότι είναι το μέλλον ειδικά με

την εξέλιξη της τεχνητής νοημοσύνης;



ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Για τους χορταριασμένους δρόμους της ελευθερίας

και για τα παρακμιακά αδιέξοδα φταίνε οι επιλογές μας, μόνο

αυτές. Πάντα χτίζαμε το μέλλον μας πάνω σε πιθανότητες και

πάντα η έλλειψη αντιστοιχίας ήταν εγγυητής συνοχής. Θρύμματα

εννοιών συνθέτουν τη μυθολογία της προόδου. Τα ερείσματα του

συμβιβασμού ένα μπαγιάτικο καλαμπούρι καθώς η μια εποχή

σκεπάζει τα ίχνη της άλλης και μια πνευματική οκνηρία προσπαθεί

να αποφύγει μια αόρατη υπάρχουσα πραγματικότητα. Μια

ετυμηγορία που αναφέρεται στον καθορισμό του όντος για να μένει

άθικτο το ουσιώδες που παραπέμπει στη βαθιά θέαση του ανθρώπου.

Οι αποφάσεις για το μέλλον μας παίρνονται πίσω από τον τοίχο

που νομίζουμε πως είναι ο ορίζοντάς μας και παρηγοριόμαστε με

μερικές προσποιήσεις σαν τους ατάλαντους ηθοποιούς. Πέρα από

τη χαοτική άβυσσο της αοριστίας υπάρχει το αρχετυπικό φέγγος

και η οντολογική ολοκλήρωση. Στην οδό των ηττημένων φυτρώνει

ο ανάπηρος θαυμασμός και οι οξειδωμένες λεηλατημένες αφιερώσεις

στις παγωμένες υποσχέσεις ενώ παράλληλα μια υβριδική ελπίδα

παραδίδεται στην άψυχη καταστολή για να ακολουθήσει η

θρησκευτική υποταγή στην τεχνολογία που μετράει πεθαμένα

αισθήματα. Δεμένοι στο άρμα της παραφροσύνης ερχόμαστε γύρω

από τα τείχη που δεν μας προστατεύουν πιά. Οι ρομαντικές αυταπάτες

πεθαίνουν όταν ξεπερνιούνται από τη ζωή και άθελά μας βρισκόμαστε

στην έξοδο των φαντασμάτων. Κάποια ελπίδα που γλύτωσε από τον

κατατρεγμό μας θυμίζει ότι η θεολογική αναζήτηση ερμηνεύει τον

κόσμο αλλά η επαλήθευσή της στηρίζεται στο μεγαλείο της καρδιάς μας.



ΕΡΩΤΗΣΗ : Διαβάζουν σήμερα οι νέοι βιβλία; Τι πιστεύεις και πως

νομίζεις ότι μπορεί να αλλάξει;



ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Ελεγχόμενες συνειδήσεις, υποχείρια και εργαλεία

ενός συστήματος που ευτελίζει τις αξίες, κυρίως τις ηθικές. Ζούμε

σε μια σφαίρα ασυνάρτητων αντικατοπτρισμών που σταδιακά γίνεται

κατεστημένη νομιμότητα. Τα χαρακτηριστικά αυτής της περιόδου

που ζούμε είναι η σύγχυση και η λήθη και το τραγικό είναι πως

προσπαθούμε να είμαστε δεμένοι μ’ αυτή την πραγματικότητα με

έναν άρρηκτο δεσμό και σ’ αυτό βοηθούν τα μέσα μαζικής

χειραγώγησης. Μια ψυχαναλυτική προβληματική μας σπρώχνει

στην πηγή της σύγχυσης και μέσα σε έναν ανάπηρο ιδιόκοσμο

κάνουμε συγκρίσεις και αξιολογήσεις, δευτερεύοντες ηθοποιοί

σε μια γελοία παράσταση, ακολουθώντας μια προσαρμοστική

στρατηγική. Περνώντας δίπλα από τη μεγάλη και επικίνδυνη

απάτη που λέγεται ισότητα προσπαθούμε να αγνοούμε ότι αυτό

δεν είναι μια απλή παιδική αρρώστια αλλά μια τραγική υποθήκη

για την οριστική μας πνευματική κατάρρευση. Τον όρο βιβλίο τον

θέσπισε ο Πλάτων ως βίος όλβιος, και εννοεί ότι η ταυτότητά μας

ταξιδεύει στον ορίζοντα της φιλοσοφίας και είναι ανάγκη η

μεταστροφή σ’ αυτή την έννοια όχι του βλέμματος μα του είναι.

Και φυσικά αυτό δεν ερμηνεύεται με γενικούς όρους. Στον άπειρο

κόσμο λειτουργούν αμέτρητες φιλοσοφίες, η πιο επιβλητική

είναι αυτή του κακού, λέτε αυτό να φταίει για τη συσκότιση της

συνείδησης και πάντα βρισκόμαστε μια ανάσα πριν την πτώση;

Πέρα όμως από το πνευματικά παρακμιακό χρηματιστήριο ένα

βιβλίο θα μας περιμένει πάντα στην άκρη της αβύσσου.





Ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σου που μοιράστηκες μαζί μας.

Εύχομαι καλοτάξιδο το νέο σου βιβλίο και να στεφθεί με κάθε επιτυχία

ό,τι κάνεις στο μέλλον.

In collaboration with the

Literary Cultural Project

**POETRY Unites People**

Founder

**EVA Petropoulou Lianou**

in an exclusive interview

**Eviasmile**

Journalist

**Giorgos Pratzikos**

presents

the well-known author **Yiannis Papamichail**.

I have known him since I was a child, when I would go to his bookstore to buy school supplies — something that at the time didn’t foreshadow our later collaboration. Years passed, and since 2009, when I also established myself as an adult in the area, we have collaborated many times in painting exhibitions — since he is also a painter — and in book presentations — since he is also a writer. I am speaking of my dear friend, Yiannis Papamichail.

The occasion for this interview is his new book, which is being showcased at the major exhibition at **Pedion tou Areos**.

---

### QUESTION:

Yiannis, thank you for agreeing to do this beautiful interview. To begin with, could you tell us a few words about your new book that was recently published?

### ANSWER:

I have published 9 novels during the 27 years my bookstore was in operation — naturally, at my own expense. I had the ability to do so. During the financial crisis, I closed the business and focused mainly on writing and painting, placing every finished book on the “shelf of patience.” To date, 68 books have been completed, plus two more that will be ready this winter.

The novel that was just published was undertaken by **Kouros Publishing House**. Wonderful and cooperative people. The title of the book is: **Ashes Upon the Ruins** — an ethnographic text whose hero seeks to deliver justice as he understands it, beyond the predetermined and conflicting perceptions of the crowd.

The book will be available at the publishers’ booth at the exhibition in Pedion tou Areos until September 21st. In Psachna, it will be available at the **Fotoprint Bookstore** of Maria Sali. The hero of the book may have more to say to the reader than I do myself.

---

### QUESTION:

On August 20th, you also participated in the Greece–Mexico Women’s Poetry Festival at the “Path of Hero” with one of your one-act plays and one of your poems. The one-act was a dialogue between Creon and Antigone — but a unique one. Tell us about it.

### ANSWER:

Eternal symbols and landmarks in world history, guiding us through space and time. Motives that should define our path and our evolution. This short piece comes from the tragedy **Seven Gates**, which I wrote fifteen years ago, referring to the conflict between Eteocles and Polynices over the throne of Thebes, and the tragic consequences of their stubbornness.

Any connection to Sophocles’ tragedy would be sheer nonsense. I refer to the gathering of shadows that come from the past to give a performance — a re-enactment — in the places where the events took place. In all the tragedies I have written, the same occurs: shadow performances from antiquity into the present.

With Ioanna Mantzorou, we journeyed together for a while into the spaces that define our spiritual and emotional orientation. The ruins teach that man possesses free will, but not freedom of action — only the possibility of action.

---

### QUESTION:

Your second participation was a poem for Hero, read by municipal councilor and philologist Ioanna Mantzorou, which truly moved the audience to tears. Would you like to share those moments with us?

### ANSWER:

Ioanna as a narrator is wonderful; she knows how to reveal the world hidden within the text. At a certain emotional moment, I was deeply moved. Such moments force me to travel back in time, to the moment I decided to become something.

I never met Hero, I did not know her. I wrote the poem after learning of the tragic event. That special evening, as I listened to Ioanna reciting, I watched Hero’s parents. It was an emotional trial for me. The poem is included in the collection **Songs of My Shadow**. That evening, the poem began to travel into parallel worlds in search of its recipient.

---

### QUESTION:

I know that for the new year you are preparing something very different at Hero’s little theater, which truly raises the bar for culture. Can you reveal what it is, or is it too soon?

### ANSWER:

This decision is like works of art — once completed, they must be given to the public. It will be a performance based on one of my books, which refers to the nine muses, daughters of Zeus and Mnemosyne.

I will try to stage this performance, which will be a powerful cultural landmark for the municipality. Hero’s theater is an ideal place for such a theme. The municipality has the obligation to remain in contact with the vibration of history, avoiding rash conclusions, and to open the multidimensional map of a different aesthetic reality.

---

### QUESTION:

You have written 70 works. Which do you consider most significant, and why?

### ANSWER:

The first book is the starting point from which the path of evolution begins — that is what I believe. Each title is a piece of information that finds you at some moment and remains as an unfulfilled desire until it takes the form of a spiritual guide.

Information meets the powerful need, and the parade of images and memories begins. The first book is the rule, and all the rest are variations of it. Writing the first page, we experience the beginning of the instinct that mirrors the horizon of our destiny.

The book that refers to life’s tragic burden abolishes magical vagueness before it becomes crippled admiration for a plundered dedication cloaked in ceremonial pretenses. The facts of a revolution cannot be overturned by those who ignore its components. The fragments of meanings do not protect some absolute ideal.

We stand before an enigmatic passage from the imaginary to the real — and there must be a correct causal interpretation of the journey that leads to the isolated meanings interpreting our existence. The sun we may one day discover was always there.

---

### QUESTION:

I know that beyond writing you are also engaged in painting. Which expresses you more?

### ANSWER:

The highest form of expression — spiritual and aesthetic — is art. Of words, of sounds, of colors. As a possibility of rational calculation that abolishes the bankruptcy of inner logic. Provided, of course, that it refers to ethics, which is nothing other than the positive and practical affirmation of our spiritual essence.

Beyond this roam hysterical symptoms, the outcome of a negative mold, like conversations that sound utopian. The beginning is within the creator and not within the creation, and the use-value becomes a form that, as essence, remains untouched.

Invisible commands arrive uninvited and are imprinted on canvas and paper. From the depths of time, within the forms, I seek you, sweet beloved balance.

---

### QUESTION:

What is your opinion of art today in the country where it was born? And what do you think about its future, especially with the evolution of artificial intelligence?

### ANSWER:

For the overgrown roads of freedom and the decadent dead ends, only our choices are to blame. Always we built our future on probabilities, and always the lack of correspondence was the guarantor of cohesion. Fragments of meaning compose the mythology of progress.

The foundations of compromise are a stale joke, as one era covers the tracks of another, and a spiritual laziness tries to avoid an invisible existing reality. A verdict that refers to the definition of being, so that the essence remains intact, pointing to the deep vision of humanity.

Decisions about our future are made behind the wall we think is our horizon, and we comfort ourselves with some pretenses like untalented actors. Beyond the chaotic abyss of vagueness exists the archetypal glow and the ontological fulfillment.

On the path of the defeated grows crippled admiration and oxidized, plundered dedications to frozen promises, while at the same time a hybrid hope surrenders to lifeless sedation, followed by religious submission to technology that measures dead emotions.

Tied to the chariot of madness, we circle walls that no longer protect us. Romantic illusions die when life surpasses them, and unwillingly we find ourselves at the exit of phantoms. Some surviving hope reminds us that theological searching interprets the world, but its verification relies on the greatness of our heart.

---

### QUESTION:

Do young people read books today? What do you think, and how do you believe this can change?

### ANSWER:

Controlled consciences, tools and instruments of a system that debases values, especially moral ones. We live in a sphere of incoherent mirages that gradually becomes established legality.

The characteristics of this era we live in are confusion and oblivion — and the tragic part is that we try to remain bound to this reality with an unbreakable bond, aided by the mass media of manipulation.

A psychoanalytic problem pushes us to the source of confusion, and within a crippled inner world we make comparisons and evaluations, secondary actors in a ridiculous play, following an adaptive strategy.

Passing by the great and dangerous deception called equality, we try to ignore that this is not a simple childish disease but a tragic bequest for our definitive spiritual collapse.

The term “book” was established by Plato as *bios olvios* (“blessed life”), meaning that our identity travels toward the horizon of philosophy. There is a need to return to this concept — not of looking, but of being.

And of course, this cannot be interpreted in general terms. In the infinite world countless philosophies operate, the most imposing being that of evil — could that be the cause of the darkening of consciousness, leaving us always one breath away from the fall?

Yet beyond the spiritually decadent stock exchange, a book will always be waiting for us at the edge of the abyss.

---

**Thank you very much for the time you shared with us. I wish your new book safe travels and that all your future endeavors are crowned with success.**