Δεν θέλω να μιλήσω για τη νύχτα. Ποίημα του Γιώργου Σιλιβάκου

 

Δεν θέλω να μιλήσω για τη νύχτα

Επιστρέφουν τα ρήγματα

Εκεί που πόλη στέκεται σιωπηλή

Οι εραστές κυκλοφορούν στους δρόμους...

Μόνοι ψίθυροι τα μάτια τους

Περπατούν διστακτικά..

Κι απ'τα μισόκλειστα παράθυρα

Ακούγονται οι φωνές των ανθρώπων που έμειναν

Μαζί....

Καβγάδες... απειλές και κλάματα

Σκιζουν την ηρεμία της νύχτας

Περπατούν διστακτικά

Ανάμεσα στα στενά άλλοτε τα χέρια τους μπλέκονται..

Κι άλλοτε αφήνονται ταραγμένα

απ'τα φώτα που τους κάνουν νόημα

Να περάσουν απέναντι...

Πότε μπροστά

Πότε πίσω οι εραστές

Παράλληλα κι ασύνδετα

Μα μόνο πάθος τους

Η επιθυμία

Που τους οδηγεί άναρχα

Μακριά απ'τα περίεργα βλέμματά των περαστικών...

Μόνο φως θολό τους οδηγεί

Και μια χλωμή σελήνη...

Αρχέγονη φύση

Γεμάτη ένστικτα μυρίζει το αίμα της επαφής

Όπως ο λύκος κατηφορίζει το μαύρο δάσος

Οσμιζεται την τροφή του..

Την κυκλώνει..την υπνωτίζει

Κι εκείνη παραδίνεται στο έλεος του..

Θρηνεί σαλεμενη μέσα σε έκσταση

Όπως η νύχτα που πεθαίνει μέσα στους στεναγμούς της ηδονής

Ιερή στιγμή

Μύηση

Έκθαμβες ώρες

Μια αγάπη σκοτεινή πλανιεται στην πέτρινη πόλη

Κοίτα πως πεθαίνουν οι Εραστές

Το ξημέρωμα τους βρήκαν

Αγκαλιασμενους νεκρούς

Και οι

Οι σάρκες τους

Αφημένες στα στόματα τους

Ο ένας είχε κατασπαράξει τον άλλο.

©® Γιώργος Σιλιβάκος

17/09/2025