Ένα ποίημα της Βάγιας Γακοπούλου

 

Πήρες το χώμα, το νερό, φύσηξες μιαν ανάσα 

άνθρωπο λεν πως έπλασες, μα μια στιγμή στοχάσου

πως τη φωτιά σου κράτησες άλλη ψυχή να φτιάξεις.

Γυναίκα την ονόμασες, κομμάτι του ανθρώπου.

Τον πόνο δώρο έδωσες στα σπλάχνα της στολίδι

Μ’ αυτή τον κόσμο σου κρατά στα δύο λιανά της χέρια.

Πάλεμα το ταξίδι της στο φρύδι των κυμάτων. 

Άλλοτε ιέρεια σεβαστή στου Απόλλωνα τον θρόνο,

στην πικροδάφνη αποζητά χθόνιες προφητείες.

Άλλοτε εταίρα ξακουστή σε βασιλέων παλάτια,

στα μάτια της ορκίζονται σοφοί και στρατηλάτες.

Σαν Λυσιστράτη, άξια, πρέσβειρα της ειρήνης 

Με όρκο πάνω στο κρασί τον πόλεμο συντρίβει.

Και σε πειρατικό σκαρί γυμνόστηθη γοργόνα 

να πολεμά τα πύρινα του Κέρβερου κεφάλια

βυζαίνοντας ξένα παιδιά χαμένα στην αλμύρα

 μ’ αλαργινό νανούρισμα στα στοιχειωμένα βάθη.

Πότε στα σταροχώραφα ζυμώνει τη χαρά της

 με δάκρυ και με κουρνιαχτό γλυκό ψωμί φουρνίζει.

Πότε τ’ αστέρια τα χρυσά καρφώνει στο φουστάνι

 και κυνηγά τα όνειρα στου φεγγαριού τη λάμψη.

Στους ώμους της το δώρο σου μ’ αξιοπρέπεια σέρνει

 στου δρόμου τον ανήφορο με πληγωμένα πόδια.

Άνοιξ’ τις θύρες τ' ουρανού να την καλωσορίσεις

Τον κόσμο σου καλύτερο, αντίδωρο σου φέρνει.

                                     

                                       

       Βάγια Γακοπούλου

Θερμά συγχαρητήρια στην συνεργάτη

Official media partner

Του πολιτιστικού λογοτεχνικού εγχειρήματος

Poetry Unites people

Founder

EVA Petropoulou Lianou 🇬🇷

& Στην ποιήτρια Βάγια Γακοπουλου