Το Ποτάμι και το χιόνι. Του Γιώργου Πρατζίκου

## 🌙 Το Ποτάμι και το Χιόνι

### Ένα ποίημα για τα όνειρα που μας διδάσκουν χωρίς λόγια

Στα μονοπάτια του ύπνου, οι εικόνες δεν είναι απλώς φαντασίες·

είναι ψίθυροι της ψυχής που μας δείχνουν πώς να εμπιστευτούμε τη ροή της ζωής,

ακόμα κι όταν αυτή μάς τρομάζει.

Ένα όνειρο, ένα ποτάμι, λίγο χιόνι — και μια αποκάλυψη για τη δύναμη της μεταμόρφωσης.

---

### 🌊 **Το Ποτάμι και το Χιόνι**

Πήρα τον δρόμο τον γνώριμο, ήσυχα, νωρίς,

με μια ψυχή στο πλάι μου, φως κι ανατολής.

Για άρτο πορευτήκαμε, για πνεύμα και τροφή,

μα άλλαξε η γη μπροστά μας, κι έγινε ροή.

Ποτάμι απλώθη μέγα, ασάλευτο, βαθύ,

κι εκείνη μπήκε μέσα του χωρίς να πει γιατί.

Το νερό την αγκάλιασε — την πήρε απαλά,

κι εγώ ’μεινα με τρόμο και με δάκρυα βαριά.

Δεξιά μου το χιόνι — σιωπή κι αγνότητα,

σαν πάγος που κρατάει τη λύπη ακίνητα.

Γύρισα πίσω τρέμοντας, στον ήχο της ψυχής,

να πω πως χάθη η μορφή — κι εγώ μαζί της πνοής.

Μα το ποτάμι δίδασκε, με ρεύμα μυστικό,

πως κάθε τέλος φέρνει φως και δρόμο νέο, γλυκό.

Το χιόνι ήταν κάθαρση, το δάκρυ λυτρωμός,

κι εκεί που χάθη ο πόνος, γεννήθη ο ανθός.

---

🌸

*Κάθε όνειρο κρύβει έναν σπόρο αλλαγής. Κάθε νερό που μας φοβίζει, μπορεί να μας καθαρίσει.*

— *Γεώργιος Πρατζίκος*