Άρθρο Γνώμης — Η αξία του αγροτικού τομέα μέσα από τα μάτια ενός λογιστή που μεγάλωσε στη γη! Άρθρο του Σταύρου Γραμματικόγιαννη

 

Με αφορμή τις τελευταίες αγροτικές κινητοποιήσεις, αισθάνομαι την ανάγκη να γράψω όχι μόνο ως λογιστής, αλλά ως άνθρωπος που γεννήθηκε και μεγάλωσε μέσα στη γη. Προέρχομαι από αγροτική οικογένεια. Από μικρός, μέχρι τα 25 μου χρόνια, καλλιεργούσα ο ίδιος τα χωράφια μας και πουλούσα την παραγωγή μας. Εκεί έμαθα τα πρώτα—και ίσως τα πιο ουσιαστικά—μαθήματα διοίκησης επιχειρήσεων: πώς πληρώνεις προμηθευτές, πώς προβλέπεις, πώς πουλάς, πώς διαχειρίζεσαι κρίσεις, πώς «τρέχεις» μια επιχείρηση που δεν σου επιτρέπει ούτε μία μέρα παύσης.

Για όσους δεν έχουν ζήσει την αγροτική ζωή από μέσα, ίσως είναι δύσκολο να καταλάβουν τι σημαίνει πραγματική παραγωγή. Αλλά για όσους τη ζήσαμε, ξέρουμε ότι χωρίς τη γη και τους ανθρώπους της, τίποτα στον οικονομικό κύκλο δεν κινείται. Ο αγροτικός τομέας είναι ο πιο καθαρός, ο πιο πραγματικός, ο πιο παραγωγικός κλάδος της οικονομίας.

Και ίσως — αν τον στηρίξουμε σωστά — η μεγαλύτερη αναξιοποίητη ευκαιρία για την αύξηση του ΑΕΠ της χώρας.

Ο αγρότης δεν ζητά προνόμια· ζητά δικαιοσύνη

Η διοίκηση, η πολιτεία και οι θεσμοί οφείλουν να σκύψουν πραγματικά πάνω στα προβλήματα του κλάδου. Όχι με περιστασιακά μέτρα, όχι με προσωρινές ενισχύσεις, αλλά με μια συνολική στρατηγική που θα επιτρέψει στον πρωτογενή τομέα:

• να επενδύσει,

• να εκσυγχρονιστεί,

• να διαφοροποιηθεί,

• να γίνει ανταγωνιστικός με όρους 2025 και όχι 1995.

Γιατί η πραγματικότητα είναι απλή:

Ο αγρότης σήμερα δεν μπορεί να ανταγωνιστεί, αν δεν του δοθούν τα εργαλεία.

Όλα είναι μια αλυσίδα

Αν «σπάσει» ο κρίκος της πρωτογενούς παραγωγής, δεν έχουμε πρόβλημα μόνο στους αγρότες—το νιώθει η μεταποίηση, το λιανεμπόριο, η εστίαση, η οικονομία, τα νοικοκυριά. Ο αγροτικός τομέας δεν είναι ένα επάγγελμα. Είναι υποδομή. Είναι εθνικό κεφάλαιο.

Και αυτή τη στιγμή, αυτό το κεφάλαιο πιέζεται.

Η Ελλάδα έχει ποιότητα — της λείπει όμως η καινοτομία και η οργάνωση

Στην Ελλάδα παράγουμε προϊόντα υψηλής ποιότητας, από τα καλύτερα στην Ευρώπη. Αυτό που λείπει είναι ο εκσυγχρονισμός, η διαφοροποίηση και η δυνατότητα ο αγρότης να γίνει πραγματικός επιχειρηματίας της υπαίθρου:

• με branding,

• με τυποποίηση,

• με πρόσβαση στην αγορά,

• με νέα κανάλια πώλησης,

• με επέκταση σε εξαγωγές,

• με συνεργατικά σχήματα.

Αν δοθούν οι δυνατότητες αυτές, τότε η Ελλάδα δεν θα μιλά για προβλήματα στον αγροτικό τομέα — αλλά για ανάπτυξη.

Να λυθούν τα προβλήματα, να σταματήσουν οι κινητοποιήσεις, να ξεκινήσει η πρόοδος

Οι κινητοποιήσεις είναι αποτέλεσμα.

Ο στόχος πρέπει να είναι η λύση.

Όσο ο αγρότης ζει με αβεβαιότητα, δεν μπορεί να επενδύσει.

Όσο δεν επενδύει, ο κλάδος δεν αναπτύσσεται.

Όσο δεν αναπτύσσεται, η οικονομία μένει στάσιμη.

Η διοίκηση οφείλει να προχωρήσει άμεσα σε λύσεις: θεσμικές, φορολογικές, χρηματοδοτικές και οργανωτικές, ώστε ο αγροτικός τομέας να γίνει μοχλός ανάπτυξης και μεγέθυνσης της ελληνικής οικονομίας, όπως πραγματικά μπορεί και αξίζει.

Το χρωστάμε στον κόπο των ανθρώπων της γης.

Το χρωστάμε στις επόμενες γενιές.

Το χρωστάμε στη χώρα.

Υποσημείωση eviasmile: Το άρθρο αυτό είναι εξαίρετου φίλου και επειδή συμφωνώ απόλυτα για αυτό και το αναδημοσιεύω. Θα με συγχωρέσει που δεν πήρα την άδεια του, αλλά τέτοιες απόψεις πρέπει να ακούγονται και πραγματικά μπορούν να φέρουν την αλλαγή.