Σήμερα τιμάμε τη Μνήμη του Αγίου Πορφυρίου.

 

---

Σήμερα τιμάμε τη μνήμη ενός από τους πιο αγαπημένους μου Αγίους, του Αγίου Πορφυρίου.
Ενός Αγίου που, όσο περισσότερο μαθαίνω γι’ αυτόν, τόσο περισσότερο νιώθω πως είχε μια ψυχή καθαρή, απλή, παιδική· μια ψυχή γεμάτη αγάπη και τρυφερότητα για κάθε άνθρωπο και για όλη τη δημιουργία. Από τις συνεντεύξεις όσων τον γνώρισαν, από όσα έχω διαβάσει, αλλά και από τα λόγια που ακούγονται στα βίντεο με τη φωνή του, σχηματίζω την εικόνα ενός ανθρώπου που έζησε την αγιότητα με φυσικότητα, χωρίς επιτήδευση, με έναν τρόπο που αγγίζει τις καρδιές.

Και πάντα με συγκινούσε εκείνη η λεπτομέρεια που ίσως δείχνει πολλά:
Η αγάπη του για έναν παπαγάλο, έναν μικρό του φίλο, που τον συνόδευε και έμοιαζε να συμμερίζεται τη γαλήνη του. Στιγμές τρυφερές, απλές, ανθρώπινες — που όμως λένε πολλά για την εσωτερική καλοσύνη ενός Αγίου.

Πριν από μερικά χρόνια είχα την ευλογία να επισκεφθώ το Ησυχαστήριο του Αγίου Πορφυρίου στο Δήλεσι, μαζί με τους κατηχητές και τους νέους του Ι.Ν. Μεταμορφώσεως του Σωτήρος. Μια μέρα που έμεινε χαραγμένη μέσα μου. Γαλήνη, προσευχή, χαμόγελα· μια αίσθηση πως κάτι ανώτερο απλώνεται διακριτικά γύρω σου και σε ακουμπάει.

Λίγο αργότερα, ξαναβρέθηκα στο ίδιο ευλογημένο μέρος, αυτή τη φορά με την Εθελοντική Ομάδα Δημιουργικής Απασχόλησης ΑΜΕΑ Διρφύων-Μεσσαπίων. Εκεί τελέσαμε Παράκληση με τον καθηγητή Βυζαντινής Μουσικής, Θεολόγο και εθελοντή Κυριάκο Στάντζο. Ήταν μια στιγμή όπου η προσευχή, η αγάπη και η αλληλεγγύη έγιναν ένα. Μια από εκείνες τις στιγμές που καταλαβαίνεις πόσο μπορεί να ενώνει ο Θεός ανθρώπους τόσο διαφορετικούς, αλλά τόσο όμοιους στην καρδιά.

Σήμερα, λοιπόν, που τιμούμε τον Άγιο Πορφύριο, θυμάμαι όλα αυτά με ευγνωμοσύνη.
Και εύχομαι η ευχή του να συνοδεύει όλους μας, να γλυκαίνει τις δυσκολίες, να φωτίζει τις σκέψεις μας και να μας μαθαίνει να αγαπάμε απλά — όπως εκείνος.

---